Чытайце таксама папярэднія частини:
Вайна ва Украіне больш за ўсё раней падкрэсліла розніцу паміж беларускім і расійскім грамадствамі. Бо задала прамое пытанне: за што ты гатовы паміраць і забіваць?
Расейцы гатовыя паміраць і забіваць, каб Расея разрасталася тэрыторыямі, нават калі гэтыя тэрыторыі выглядаюць як спаленыя руіны. Пра гэта пераканаўча сьведчаць сацыялягічныя апытаньні, паводле якіх падтрымка ваеннай апэрацыі сярод грамадзян Расеі дасягае 75%. Так, вядома, частка расейцаў «галасуе нагамі» — за год поўнамаштабнай вайны краіну пакінулі да мільёна чалавек. Але большасць расейцаў калі не «за» вайну ў цэлым, то хаця б «за» да таго моманту, пакуль у дзверы не пастукае салдат.
Зусім іншая сітуацыя ў Беларусі. Нягледзячы на тое, што Беларусь у некалькі разоў меншая за Расейскую Фэдэрацыю, ідэя загінуць самому ці паслаць свайго суграмадзяніна, каб зрабіць краіну крыху большай на мапе, не знаходзіць водгуку ў сэрцах беларусаў. Зноў жа на дапамогу прыходзіць статыстыка. Паводле розных апытанняў, да 80% беларусаў выступаюць супраць вайны і ўласнага ўдзелу ў ёй.
Гэта азначае, што ў расейцаў і беларусаў несумяшчальныя ўяўленьні пра тое, як увогуле павінна паводзіць сябе дзяржава, якой павінна быць яе будучыня і куды накіроўваць свае рэсурсы — як эканамічныя, так і найбольш каштоўныя, чалавечыя. Гэтая розьніца ва ўяўленьнях паказвае, што любая ўзаемаінтэграцыя прынясе беларусам толькі пакуты. Бо гаворка пойдзе не пра балянс інтарэсаў: беларусам давядзецца прыняць расейскія правілы гульні. Гэта значыць памерці за тое, каб «звышдзяржава» або «блок дзяржаў» разрастаўся тэрыторыяй у шасці часавых паясах, і мірыцца з падзеннем уласнага дабрабыту на карысць павелічэння колькасці танкаў і ракет.
Асобна адзначым, што ў гэтай вайне Расея абараняе свой «хартлэнд». Абсалютную большасьць цяжару стратаў нясуць «ускраіны» — Тува, Бурація, Каўказ, нават Абхазія, хаця апошняя фармальна не інтэграваная ў Расейскую Фэдэрацыю, а таксама новаакупаваныя тэрыторыі Ўкраіны. Потым расейская «глыбокая», а Масква і Пецярбург абароненыя настолькі, што ў жыхароў там зусім няма адчуваньня вайны. З іншага боку, ракеты падаюць на Бранск, Варонеж і Белгарад, і наўрад ці можна сказаць, што гэта хвалюе кіраўніцтва ў Крамлі.
Лагічна было б працягнуць думку і ўявіць, што ў выпадку ўцягвання Беларусі ў вайну — ці то з-за палітычнага ціску, ці то праз нейкую «глыбокую інтэграцыю» з РФ, Беларусь адначасова папоўніць спіс «ускраін», чый мабілізацыйны рэсурс не шкодзіць, бо не ўплывае на настроі ў сталіцы, а таксама рэгіёнах, на якія ляжыць асноўны цяжар контратак украінскай «далёкай рукі».
Цяпер Беларусь, наадварот, з'яўляецца пэўнай «гаванкай». Наяўнасць беларускага пашпарта дапамагае нават расіянам: пры гэтым яны могуць свабодна перамяшчацца па РФ і не падлягаць мабілізацыі. Гэтак жа Беларусь - гэта кірунак уцёкаў кваліфікаваных кадраў. У інтарэсах Крамля прыкрыць гэтую шчыліну, і для гэтага ёсць толькі два шляхі: альбо ўцягнуць Беларусь у канфлікт, альбо падштурхнуць яе да суб'екта федэрацыі, калі не дэ-факта, то дэ-факта. юрэ.
Паколькі гэта будзе супярэчыць таму, як бачыць сваю будучыню абсалютная большасць беларусаў, гэта стане гістарычнай трагедыяй. Аптымістычны сцэнар тут — здольнасьць Беларусі супрацьстаяць расейскаму ціску да канца вайны ва Ўкраіне.
Comments