На мінулым тыдні адбыліся адразу дзве знакавыя для будучыні Беларусі падзеі. На жаль, абодва прыкметы насцярожваюць.
Спачатку Мінабароны Беларусі «засвяціла» пазіцыі, дзе плануецца размясціць расейскія міжкантынентальныя ракеты «Таполь» і «Ярс».
Гэта старыя пазіцыі 56-га ракетнага палка пад Шарэшава. Яшчэ два гады таму там бадзяліся шукальнікі металалому, а склады выкарыстоўвалі мясцовыя фермеры (а ў адкрытых крыніцах ёсць нават фота аб'ектаў).
Праблема такога размяшчэння бачная з першага погляду на карту: ад мяжы з Польшчай, краінай NATO, яны ўсяго 27 кіламетраў. У савецкі час гэта быў тыл, адгароджаны ад «верагоднага праціўніка» дзвюма дзяржавамі Варшаўскай дамовы. Цяпер гэтая пазіцыя знаходзіцца ў прамой дасяжнасці нават не «далёкай рукі» НАТА ці РСЗА, а высокадакладнай ствольнай артылерыі той жа Польшчы. У самой Расійскай Федэрацыі падобныя аб'екты перакінутыя ў глыбокі тыл, і гэта зразумела: калі сапраўды дойдзе да канфлікту, праціўнік не зможа паразіць ядзернымі ракетамі па тэрыторыі РФ. Але Беларусь не шкадуе: у расейскіх плянах ёй адводзіцца чыста буферная роля, таму ракеты разьмешчаныя як мага бліжэй — каб можна было напалохаць NATO максымальным дыяпазонам паразы.
Для Расійскай Федэрацыі гэта лагічна. Для Беларусі ў той час, калі побач з ёй разгараецца найбуйнейшы канфлікт у Еўропе пасля Другой сусветнай вайны, гэта смяротна небяспечна.
Па-другое, апазіцыянер у выгнанні Павел Латушка пацвердзіў наяўнасць дакументаў аб вывазе ўкраінскіх дзяцей з акупаванай Данецкай вобласці на тэрыторыю Беларусі. Гаворка ідзе пра 1050 чалавек. Вываз дзяцей з зоны баявых дзеянняў на тэрыторыю трэцяй краіны з'яўляецца прамым парушэннем міжнароднага гуманітарнага права. І калі Расейская Федэрацыя можа сабе такое дазволіць, то ў выпадку з Беларуссю гэта класічнае «замазванне падзельніка крывёй». Прымушаючы беларускі ўрад да ўдзелу ў ваенных злачынствах, Крэмль адразае яму прастору для манеўру, прывязвае яго да сябе і павялічвае яго ўплыў.
Аднак ахвярай такіх дзеянняў рызыкуе стаць не ўлада, а грамадства Беларусі.
Comments